Józef Zawadzki (1886 – 1951) – fizykochemik i technolog, ojciec Tadeusza Zawadzkiego “Zośki” i Anny Zawadzkiej. Studiował na UW, za udział w strajku studenckim w 1905 został relegowany i przeniósł się do Krakowa gdzie podjął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim kończąc je w 1910. W Karlsruhe u prof. Habera prowadził badania z elektrochemii i na tamtejszej politechnice uzyskał tytuł inżyniera chemika. Po powrocie do Warszawy w 1915, z chwilą otwarcia Politechniki Warszawskiej, podjął pracę, jako asystent w Katedrze Chemii Ogólnej. 5 maja 1916 roku wziął ślub z Leoną z domu Siemieńską. W 1918 roku został kierownikiem utworzonej Katedry Technologii Chemicznej. Po przeprowadzonym w 1923 roku przewodzie habilitacyjnym został mianowany profesorem. W latach 1926–1927 i 1929–1930 był dziekanem Wydziału Chemii, a w 1936–1937 i 1938–1939 piastował godność rektora Politechniki Warszawskiej. Współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Chemicznego, którego był wielokrotnie prezesem i wiceprezesem, członek PAU (od 1947). W czasie II wojny światowej współpracował z Delegaturą Rządu na Kraj, jako członek Komisji Szkół Wyższychoraz z Komendą Główną AK. Był przewodniczącym Rady Wychowawczej Szarych Szeregów, w których jego syn Tadeusz dowodził warszawskimi Grupami Szturmowymi i zginął w jednej z akcji. Na terenie Politechniki Warszawskiej działał w tajnym nauczaniu, a także wraz z M. Struszyńskim przeprowadził analizę paliwa niemieckich rakiet V2, dowodząc na podstawie kilku prostych eksperymentów wykonanych w warunkach domowych, że jest to stężony nadtlenek wodoru. Po wyzwoleniu przyczynił się walnie do odbudowy Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. W 1947 został doktorem honoris causa tej uczelni. Do końca życia kierował Katedrą i Zakładem Technologii Nieorganicznej.
Józef Zawadzki
