Stefan Czarnecki (1915-1997). Jego rodzice w 1929 roku Wanda i Witalis Czarneccy nabyli 3 działki na terenie Zalesia Miasto-Las. Na jednej z nich w 1932 roku wybudowali dom w stylu dworkowym zw. willą „Stefanówka” od imienia ich syna Stefana. Przed wojną wstąpił do Podchorążówki Łączności w Zegrzu, interesował się fizyką i krótkofalarstwem. W czasie wojny jako podchorąży walczył w plutonie łączności 30 Pułku Piechoty Strzelców Kaniowskich na pozycjach Armii Łódź nad Wartą i Widawą. Po kapitulacji natychmiast rozpoczął
działalność w konspiracji. Uczestniczył w odbudowie konspiracyjnej 3 Drużyny Harcerzy, a następnie pod pseudonimem „Bielecki” pracował w Głównej Kwaterze Szarych Szeregów organizując sieć łączności pomiędzy chorągwiami. Po przeniesieniu na stale do Zalesia został oficerem łączności Obwodu Grójec Armii Krajowej – „Głuszec”. 19 lutego 1945 roku, po rozwiązaniu Armii Krajowej Czarnecki nadał zaszyfrowana depeszę do oddziałów AK II Korpusu w Brindisi. Dzięki znajdującej się tam radiostacji była możliwa łączność telegraficzna Warszawy z armią i rządem na Zachodzie. Przebywający w Zalesiu sowieccy żołnierze „namierzyli” radiostację. Stefana Czarneckiego i kuzyna jego żony aresztowano. Obu przewieziono do siedziby NKWD we Włochach. Tam poddano ich przesłuchaniom i torturowano. W domu przy ul. Anny Jagiellonki urządzono kocioł. Tylko dzięki odważnej postawie pani Hanny Czarneckiej nie udało się napastnikom nikogo złapać. Tymczasem aresztowanych przewieziono do obozu NKWD w Rembertowie, a następnie wywieziono na Sybir. Przez ponad miesiąc w strasznych warunkach, bez wody, jedzenia więźniowie byli przewożeni w okolice Swierdłowska. Wielu z nich zmarło z głodu, chorób czy po prostu zamarzło w drodze. Tam pracował w łagrach przy wyrębie tajgi. W okresie od 1945- 47 roku zaprzyjaźnił się z innym więźniem Walentym Gdanickim ( po powrocie do kraju okazało się, ze był nim gen. Emil Fieldorf ps. „Nil”) Czarnecki wrócił po 3 latach i siedmiu miesiącach ze zmarnowanym zdrowiem, groziła mu nawet amputacja nóg. Po rocznej intensywnej kuracji rozpoczął pracę w liceum im. Emilii Plater w Zalesiu Dolnym. Jednocześnie kontynuował przerwane przez wojnę studia w Instytucie Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego. Studia skończył w 1952 roku, ale nie mógł pozostać na uczelni jako „element wrogi klasowo” nie mógł mieć kontaktów z młodzieżą akademicką. Został jednak przeniesiony do nowopowstałej Pracowni Optyki w Instytucie Fizyki PAN, gdzie zdobył stopień doktora habilitowanego. W dalszym ciągu swojej pracy zawodowej zainteresował się fizyką laserów. Zbudował i uruchomił pierwszy laser w Polsce, na zlecenie Wojskowej Akademii Technicznej, następny laser, który powstał w tej samej pracowni PAN, na jej zlecenie, oparty był na rubinie przemyconym w kieszeni z Kanady. Pozostał do końca życia wierny swej wielkiej pasji – krótkofalarstwu, a udoskonalając swoją radiostację znalazł się w czołówce polskich krótkofalowców. Stefan Czarnecki był też utalentowanym skrzypkiem, chętnie i dużo grywał solo jak i w kwartecie. Muzyka dawała mu odprężenie nawet w czasach okupacji
Stefan Czarnecki
